(φωτ. από 2.bp.blogspot.com/)Το δικαίωμα του εκλέγειν κατακτήθηκε με μακροχρόνιους αγώνες.
Στις χτεσινές εκλογές ένας στους δύο ψηφοφόρους αδιαφόρησε για το διακαίωμα αυτό. Πέταξε εύκολα στα σκουπίδια τη στοιχειώδη, αλλά και βασική, δυνατότητά του συμμετοχής στα κοινά, έκφρασης της πολιτικής βούλησής του.
Ζώντας στα σχολεία κοντά στους νέους μπορούμε να ξέρουμε πως ο βασικός λόγος της αποχής ( ας μιλήσουμε για τους νέους) είναι η αδιαφορία, η αποστασιοποίηση. Όχι η συνειδητή πολιτική στάση, η οποία, άλλωστε, θα εκφραζόταν με προσέλευση στην κάλπη και την επιλογή του λευκού ή ακόμα και του άκυρου.
Και όσοι δουλεύουμε στην εκπαίδευση, καλά θα ήταν να επωμιστούμε τις δικές μας ευθύνες για το φαινόμενο αυτό. Όσο κι αν δεν είναι αποκλειστική η δική μας ευθύνη. Όσο κι αν δεν είναι θεσμοθετημένη η μέσα από μας επίλυση ενός τέτοιου προβλήματος. Όσο κι αν ο ρόλος μας είναι (;) να διδάσκουμε Φυσική ή Αρχαία ή Μαθηματικά.
(φωτ. από www.mod.uk/)Εκεί το σχολείο πρέπει να ξεχωρίζει. Στην εκπαίδευση. Στην καλλιέργεια αξιών που θα καθιστούν τους μαθητές πολίτες του αύριο υπεύθυνους, συμμετοχικούς, ενεργούς, πολίτες με ευαισθησίες, κοινωνική συνείδηση, αίσθημα αλληλεγγύης και συνεργατικότητας, κριτικούς, με γερή ηθική, ψυχική, κοινωνική αρματωσιά. Και έχει πολύ χρόνο να τα προσπαθήσει. Έξι ολόκληρα χρόνια το παιδί θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να μυηθεί στις αξίες αυτές.
Κι όσο αυτός ο προβληματισμός δεν έρχεται "από πάνω", ας σκεφτούμε εμείς, οι "από κάτω", ας αποφασίσουμε και ας πράξουμε. Από αύριο θα είμαστε στα σχολεία μας, κοντά στα παιδιά μας. Από αύριο, πέρα από τα προγράμματα, θα είμαστε εμείς κι η ευθύνη μας. Τι μπορούμε να κάνουμε;
(φωτ. από www.casimir.tusd.org)
Ας συζητήσουμε κι από 'δω, ας συμφωνήσουμε σε κάποια στοιχειώδη κι ας βάλουμε αμέσως μπροστά την εφαρμογή τους. Περισσότερη συζήτηση μέσα κι έξω απ' τις τάξεις; Έμπνευση; Εμπλουτισμός των προς διδασκαλία αντικειμένων με ελκυστικά στοιχεία; Ζωντάνεμα της σχολικής ζωής; Καθιστώντας το σχολείο χώρο οικείο δημιουργίας, συνεύρεσης, ουσιαστικής γνώσης; Επανατοποθέτηση στόχων; Ενθάρρυνση συνεργασιών, ομαδικότητας, συμμετοχής, αυτενέργειας; Τόνωση της αισιοδοξίας, της αγωνιστικότητας; Εκδηλώσεις, άνοιγμα του σχολείου στην κοινωνία;
Η αδιαφορία είναι απλωμένη και έχει γερές ρίζες. Αυτό από μόνο του δεν είναι μια πρόκληση για να αντιδράσουμε; Ας μη μένουμε στα λόγια. Τι έχετε να προτείνετε; Σε τι απ' αυτά θα μπορούσατε να συμβάλετε, ώστε να προχωρήσουμε στην πράξη; Γράψτε μας τις σκέψεις σας.
18 σχόλια:
από το 6ο Λύκειο Καλλιθέας
Δεν έχεις άδικο, διονύση, να συνδέεις την αδιαφορία των πολιτών για την πολιτική με την έλλειψη παιδείας, αφού εμείς οι "αρχαίοι" ξέρουμε καλά πόσο αλληλένδετα είναι αυτά.
Ειλικρινά, πιστεύω ότι το να διδάξουμε, ειδικά στο γυμνάσιο, στοιχειώδεις κανόνες δημοκρατικής λειτουργίας, διάλογο, αντίλογο, δημοκρατική λήψη αποφάσεων, συνεργασία, συλλογικότητα κλπ είναι από τα πιο ΕΥΚΟΛΑ που έχουμε να κάνουμε. Τουλάχιστον αν αξιοποιήσουμε αυτές τις μηνιαίες συνεδριάσεις τμήματος, που γίνονται με την παρουσία του υπεύθυνου καθηγητή,μπορούμε να έχουμε μια ιδανική προσομοίωση άμεσης δημοκρατίας. Αρκεί αυτά που καταξιώνονται εκεί μέσα, πχ ο σεβασμός στην αντίθετη άποψη, το αναφαίρετο δικαίωμα του λόγου για όλους, να μην τα ξεχνάμε στο μάθημα που ακολουθεί και ανατρέπουμε με το λεγόμενο "κρυφό" πρόγραμμα, όσα επιδιώκουμε να πετύχουμε με το φανερό.
Προσυπογραφω απολυτως τα οσα γραφεις αγαπητε κυριε Μανεση. Ξερετε, ειχα πριν καιρο, μια μεγαλη αλλα πολιτισμενη "κοντρα" στο μπλογκ μου με καποιους καθηγητες ακριβως σχετικα μ αυτο το ζητημα. Η αντιθετη τους γνωμη ηταν οτι μεσα στις ταξεις δεν υπαρχει δυνατοτητα για τετοιου ειδους συζητησεις αφου αυτες ευκολα παιρνουν παντα πολιτικη χροια, πραγμα που παντοτε παρεξηγειται απο παιδια και γονεις ως κομματικη προπαγανδα κλπ κλπ. Ο φοβος αυτος, απ οτι προσπαθουσαν να μου εξηγησουν, ηταν καθοριστικος και το αποτελεσμα ηταν να μη γινονται ποτε τετοιες κουβεντες στο σχολειο.
Ολα ξεκινησαν απο το παραπονο μου, πως ειναι δυνατον να γινονται μαθητικες εκλογες χωρις χαβαλε κι αδιαφορια απ τους μαθητες οταν κανεις δεν εχει ποτε μιλησει στα παιδια γι αυτες και για το νοημα τους. Με χαρα ειδα μετα απο καιρο παρακολουθωντας τα μπλογκς αυτων των φιλων καθηγητων, πως σ ενα μεγαλο βαθμο ειχαν σχετικα αναθεωρησει και ηταν πλεον διατεθημενοι να ρισκαρουν λιγο παραπανω παραμεριζοντας φοβους και προκαταληψεις.
Ειναι τοσο σπουδαιο η καλλιεργεια αξιων στα παιδια μας και μεσα στα σχολεια που δε μπορω να φανταστω απ τους εκπαιδευτικους μεγαλυτερη προσφορα.
Χαιρομαι λοιπον για τα οσα γραφετε και μακαρι να σας ακολουθησουν πολλοι πολλοι ακομη.
Γυριστρούλα,
Έχεις δίκιο. Κάποια φαίνονται εύκολο να γίνουν.( Πάλι, όμως, υπάρχει το παράπονο ότι κυρίως δε γίνονται..)Μήπως άλλωστε τα περισσότερα θεωρητικά μαθήματα δεν είναι αξιοποιήσιμα; Απλώς, έλεγα μήπως βρίσκαμε πιο οργανωμένους τρόπους να τα σκεφτούμε και να τα λειτουργήσουμε. Ας γινόταν, π.χ, σε κάθε σχολείο, άτυπα, κάποια τακτική συνεδρίαση καθηγητών ίδιας ( ή και όχι) ειδικότητας με βασικά θέματα το "ζωντάνεμα" του τρόπου διδασκαλίας, τις αλλαγές που μπορούν να εφαρμοστούν από μας τους ίδιους στην κατεύθυνση των αξιών που συζητάμε. Ας δημιουργούσαμε μικτές ομάδες μαθητών καθηγητών με στόχο τη διοργάνωση απογευματινών εκδηλώσεων, συζητήσεων, προυσιάσεων.
Η αξιοποίηση των συνεδριάσεων του τμήματος δεν είναι καθόλου λίγο. (Στο Γυμνάσιο, γιατί στο Λύκειο δε γίνονται παρουσία καθηγητή)
Ας συμφωνήσουμε κάποιοι να βάλουμε το θέμα στα σχολεία μας, να δημιουργηθούν κάποιοι πυρήνες, ας προσπαθήσουμε. Δεν είναι και τόσο πρωτότυπα πια αυτά τα πράγματα. Απλώς, δημοσιοϋπαλληλική αδεία τα έχουμε ξεχάσει.
exoapotonkyklo,
Κι εγώ χαίρομαι που μια κουβέντα στο μπλογκ σου (ας περάσουμε στον ενικό, ε;) μπόρεσε να γίνει αφορμή να αναθεωρηθούν στάσεις και να επιχειρηθούν καλύτερα πράγματα.
Γιατί φοβόμαστε και τον ίσκιο μας; Αν μαθητές και γονείς είναι έτοιμοι να πουν διάφορα, θα τα πουν. Θα βρουν τον τρόπο.
Ως εκπαιδευτικοί είμαστε ηθικά υποχρεωμένοι να ανοίγουμε παράθυρα, να προσφέρουμε όψεις του ορίζοντα. Πολλές φορές μάλιστα δεν είναι τι θα πούμε αλλά πώς θα είμαστε. Η συνέπεια, π.χ, μπορεί να μη διδάσκεται εύκολα με τα λόγια, αλλά τα παιδιά έχουν ανάγκη να συναντηθούν μαζί της. Κι εμείς πρέπει να είμαστε φορείς της. Φυσικώ τω τρόπω. Δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Προϋποθέτει αυτοανάλυση , επιμονή, καλλιέργεια, άσκηση. Τίποτα απ' αυτά δεν έχουμε έτοιμο. Το επιβάλλει όμως η θέση μας να το αποκτάμε - για να το προσφέρουμε.
Με συγχωρείς αν παρασύρομαι σε διδακτισμό. Δεν είναι η πρόθεσή μου! :-) Καλό απόγεμα.
Προσυπογράφω κι επαυξάνω! Πάλι βάζεις το δάχτυλο στον τύπο της πληγηής.
Όμως "η αλήθεια έναντι θανάτου δίδεται", κατά Ελύτην.
Χαίρετε όλοι!
Αλίμονο, αν φοβόμαστε να μιλήσουμε για πολιτική στα παιδιά μας. Προπαγάνδα είναι ανεπίτρεπτο να κάνουμε. Τους μαθητές έχουμε χρέος να τους κάνουμε πολίτες και όχι μέλη του κόμματος.
Πολύ καίρια η πρότασή σου, Διονύση, και εκείνη της γυριστρούλας.
Gia sou agapite file Dionisi.Opos kai esas etsi kai emena me provlimatise poli i katastasi me tis eyroekloges.Oxi toso gia tn apoxi stis megales ilikies...metaxi mas dn perimeno kai polla apo autous.Alla oso apo tn apoxi stous neous pou agixe to 70% opoti akousa.An kapoioi neoi apofasisan mesa apo tn apoxi tous na stiloun kapio politiko minima auto apo mena ginete apolita sevasto.Alla an i apoxi einai apotelesma tis adiaforias kai tis mi politikopoiiseis ton neon tote ta pragmata dn borei na einai katholou esiodoxa.Eimai koda ena xrono st panepistimio kai exo adiasei me tis parataxeis,ta fitoria ton kommaton pou ekmaylizoun me ton pio xideo tropo tin sinidisi tou foititi.Kai an oi neoi simera i megali meritha tous dn paei kan na psifisei kai na simetasxei stoixiodos pos na perimeneis apo ayta ta paidia na vgoun st dromo na diekdikisoun energa ta dikaiomata tous.Oso gia mena piga na psifiso xoris omos na trefo aytapates...etsi ki allios an oi ekloges borousan na allaxoun ta pragmata th itan mallon paranomes.
I apesiodoxia ton siberasmaton ayton eyxome na figoun grigora kai apo sas kai apo mena dioti mas perimenoun neoi agones...kai emeis prepei na eimaste ekei...sosta?
Dionisi stin kalamata kanei poli zesti!!!na se kala
Dimitris
Π.Κ,
Έλεγα μήπως μπορέσουμε σιγά σιγά να περάσουμε από τις διαπιστώσεις στις προτάσεις και την (αντί)δραση, από τα λόγια στα έργα.
Χαίρε κι εσύ.
Θερσίτη,
Συμφωνούμε.
Δημήτρη,
Κοίτα: Προφανώς δεν μπορείς να ξέρεις σε ποιο ποσοστό της αποχής υπάρχει πολιτική διαμαρτυρία και σε ποιο αδιαφορία. Υπάρχει και κάτι, όμως. Θεωρώ πως ένας συνειδητοποιημένος πολίτης που θέλει να διαμαρτυρηθεί, που δεν τον εκφράζει κανείς, που θέλει να υποδείξει με τη στάση του τον ξεπεσμό της πολιτικής και του τρόπου που ασκείται σήμερα, ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ, πηγαίνει στην κάλπη και ρίχνει λευκό ή άκυρο ή ό,τι θέλει. Δίνει, όμως, το παρόν. Φωνάζει "ΕΔΩ είμαι και σας απορρίπτω όλους".
Επιμένω, παρατηρώντας κι από άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις τόσο εμάς τους μεγαλύτερους όσο κι εσάς τους νέους, ότι ένα μεγάλο ποσοστό των αποστασιοποιημένων από τις εκλογές δεν είναι πολιτικά συνειδητοποιημένο. Λες να μην το ήθελα κι εγώ να είναι αλλιώς;
Ακόμα, πάντως και η ισοπεδωτική λογική του "όλοι ίδιοι είναι" δε μου φαίνεται πολύ δυνατή. Δεν μπορώ να πειστώ πως τα ακροδεξιά ξενοφοβικά κόμματα έχουν ίδιο λόγο, προβληματισμό κλπ με άλλα, δεν είναι το ίδιο ένα φιλοευρωπαϊκό και ένα αντιευρωπαϊκό κόμμα, δεν έχουν ίδιες προτεραιότητες όλα.
Αυτό που γράφεις, πάντως, για το πανεπιστήμιο και τα φυτώρια των κομμάτων με κάνει και φρίττω.
Σ' αυτό το κλίμα και στο κλίμα της απαισιοδοξίας των αποτελεσμάτων που αναφέρεις δεν μπορώ καλά να συνδυάσω τους "νέους αγώνες".
Μεγάλη κουβέντα - και ξεχάσαμε και την παράμετρο της Εκπαίδευσης που βάλαμε στον τίτλο της ανάρτησης.
Μπορούμε να τη συνεχίσουμε πολύ ευχαρίστως μόλις θα ξεμπερδέψεις με εξεταστικές και υποχρεώσεις, αφήσεις τη ζέστη της Καλαμάτας και επιστρέψεις στα πάτρια. Εκ του σύνεγγυς, βέβαια! :-)
Να είσαι καλά.
Για να μην παρουσιαστεί το φαινόμενο εμείς οι "ενδιάμεσες" γενιές, να τραβάμε σέρνοντας, μαζί με τους ηλικιωμένους γονείς και τα νεαρά βλαστάρια μας, για να ψηφίσουν, πράγμα που πληγώνει τη δημοκρατία, πρέπει να προβληματιστούμε και να δράασουμε.
Μια πρόταση λοιπόν: να ενταχθούν στο μάθημα της κοινωνιολογίας της Γ΄λυκείου, κάποια σεμινάρια για τον 'μέλλοντα ψηφοφόρο", με τη βοήθεια του διαδίκτυου, παρουσίση των ιστοσελίδων των κομμάτων,χωρίς συζήτηση, απλά για να μάθουν τα παιδιά κάποια πράγματα. Σίγουα πιο ειδικοί από εμένα μπορούν να βρουν ιδέες εφαρμόσιμες από δασκάλους, που είμαι σίγουρη, χωρίς εμπάθειες θα ενημερώνουν τα παιδιά, τα οποίς, νομίζω ότι σε μέγάλο ποσοστό, δεν ακούνε (βλέπουν) ειδήσεις ,ενημερωτικές εκπομπές και δεν διαβάζουν εφημερίδες .
Ας μην ανοίξουμε συζήτηση για τα όσα θίγει ο Δημήτρης, που αποτελούν ντροπή για τα κόμματα και που τώρα γύρισαν εναντίον τους (αν το κατάλαβαν)!!!
διονύση, ευχαριστούμε για το "βήμα διαλόγου".
Καλή η ιδέα να συνδέσεις την αποχή με την εκπαίδευση. Βέβαιο είναι ότι τα αυξημένα ποσοστά αποχής συζητήθηκαν, τις τελευταίες μέρες, περισσότερο σαν μια μορφή παθογένειας της πολιτικής και του πολιτικού συστήματος. Διαβάζοντας τις απόψεις ειδικών -πολιτικοί επιστήμονες- και όχι των δημοσιογάφων που το "παίζουν" ειδικοί, καταλαβαίνεις ότι η αποχή είναι ένα πολιτικό φαινόμενο το οποίο μπορεί να ερμηνευθεί με όρους επιστήμης, δηλαδή αιτίας- αποτελέσματος. Για να έρθουμε και στα δικά μας, πιστεύω ότι το σχολείο όχι μόνο δεν καλλιεργεί θετικές πολιτικές στάσεις απέναντι στην πολιτική γενικά π.χ ελάχιστα επιτρέπει στους μαθητές να ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ στη διοίκηση του σχολείου σε επίπεδο τάξης ή σχολικής μονάδας και στη λήψη των αποφάσεων - άρα πόσο συμβάλλει στην πολιτικοποίηση;-από την άλλη η δυνατότητα έκφρασης των μαθητών ακόμη και στο πλαίσιο της τάξης εξαφανίζεται για λόγους χρόνου. Μου έρχεται στο μυαλό η ταινία "ανάμεσα στους τοίχους", που είδαμε φέτος το χειμώνα. Θυμάμαι πόσο πετυχημένα -τουλάχιστον σε επίπεδο κινημαατογραφικό- έδινε αυτή την εμπλοκή των μαθητών στα θέματα της σχολικής ζωής και κυρίως σε στιγμές κρίσης. Πάντως, η επιλογή του σχολείου να κρατά τους μαθητές ως "θεατές" και να μην τους μετατρέπει σε " ηθοποιούς" του έργου που ανεβάζουμε καθημερινά μέσα στις τάξεις, ίσως να πληρώνεται μακροκρόθεσμα τόσο ακριβά με αυτήν την "αρνητική πολιτικοποίηση"
Η καλή μας φίλη του μπλογκ, η roadartist, αντί διαφωνίας μας έστειλε με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ένα άρθρο του Τάκη Καμπύλη από την Καθημερινή.
( Δεν αναφέρεται, βέβαια, στο δεύτερο σκέλος, στην Εκπαίδευση, αλλά προσφέρει μιαν άλλη ματιά πάνω στο ζήτημα της αποχής)
Πιστεύοντας ότι συμβάλλει πολύ στη συζήτησή μας, σας προτείνουμε να το διαβάσετε. Δεν το παραθέτουμε όλο εδώ, γιατί το μέγεθός του ξεπερνάει τις τεχνικές απαιτήσεις του χώρου ( 4096 χαρακτήρες maximum) Παραπέμπουμε, λοιπόν:
εδώ
Στέλλα και Ελένη,
Ουσιαστικές μου φαίνονται οι προτάσεις σας. Κι εγώ πιστεύω πως όχι μόνο χρειάζεται ενίσχυση, βελτίωση, εμπλουτισμός τρόπων, μεθόδων και θεματολογίας στην τάξη, σε μαθήματα που προσφέρονται ( όπως σημειώνεις, Στέλλα), αλλά και αλλαγή στη σχολική καθημερινότητα, αλλαγή που θα πατάει και πάνω στις έννοιες της συμμετοχής, της έκφρασης και της πρωτοβουλίας των μαθητών ( όπως, Ελένη, αναφέρεις).
Παρόλο που πιστεύω πως η αποχή δεν είναι πολιτική θέση - με ελάχιστες ίσως εξαιρέσεις ουσιαστικής πολιτικής διαφωνίας με την ΕΕ και τις πρακτικές της - νομίζω πως μας βοἠθησε να αφυπνιστούμε και να ανησυχήσουμε(;) και μόνο το γεγονός ότι άνοιξε μια μεγάλη κουβέντα, κάτι δείχνει..
Σχετικά με το σχολείο και τι μπορεί να κάνει;; Σίγουρα χρειάζεται πολλή δουλειά από όλους. Αν δε βρούμε χρόνο για τους μαθητές μας, αν δεν τους "μάθουμε" με τη δική μας στάση πολιτικές συμπεριφορές, αν δεν σταματήσουμε να φέρνουμε το σχολείο στα μέτρα μας, αν δεν δούμε ότι το σχολείο έχει πολλαπλούς ρόλους, αν δεν αντιμετωπίσουμε τους μαθητές ισὀτιμα, αν δεν τους εμπνεύσουμε...δεν θα αλλάξουν και πολλά πράγματα.
Υπάρχουν θεσμοθετημένες κάποιες προϋποθέσεις, για καλλιέργεια πολιτικής συνείδησης στους μαθητές (μαθητικά συμβούλια κτλ), οι οποίες, όμως, πια, μένουν ανεκμετάλλευτες. [Εδώ έχει θέση και η αυτοκριτική μας].
Αυτό , εξάλλου, σε κάποια σημεία , φαινόταν και στο «Ανάμεσα στους τοίχους» που αναφέρει και η Ελένη: Εντάξει , θεσμοθετήθηκε η συμμετοχή των μαθητών στις συνεδριάσεις των καθηγητών , η ποιότητα συμμετοχής, όμως;
Πιστεύω πως μπορούμε να δώσουμε ουσία σε διαδικασίες που έχουν χάσει το χαρακτήρα τους και έχουν φθαρεί. Από τα πιο εύκολα, όπως λέει κι η γυριστρούλα. και –για κάποιες εποχές –από τα αυτονόητα, θα πρόσθετα.
Και φυσικά, μακάρι να ισχύσουν χωρίς ερωτηματικό οι προτάσεις του Διονύση.
Ειρήνη,
Πράγματι, κάτι δείχνει η κουβέντα. Και ασφαλώς είναι αρχικά θετική. Το μόνο που φοβάμαι από τις αναλύσεις είναι κάτι που πιθανώς συνέβη σε κάποιες περιπτώσεις και με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου: Ο θεωρητικός μανδύας που απλώθηκε από ειδικούς και μη ξεπέρασε (ίσως, λέω..) το μέγεθος των ίδιων των γεγονότων προσφέροντάς τους ταυτόχρονα δεκανίκια προοδευτισμού αλλά και πολύ μεγαλύτερο βαθμό συνειδητότητας.
Βλέπω πως κι από τις προϋποθέσεις που θέτεις θεωρείς σημαντικότατο μοχλό εμάς τους ίδιους, τους εκπαιδευτικούς. Συμφωνούμε απόλυτα.
Λίλα,
"Πιστεύω πως μπορούμε να δώσουμε ουσία σε διαδικασίες που έχουν χάσει το χαρακτήρα τους και έχουν φθαρεί."
Μπορούμε; Ιδού...
Μακάρι.
...Ήμουν από αυτούς που απείχαν...
Και ενώ η κανονική μου θέση θα ήταν υπέρ της συμμετοχής, την περίοδο αυτή μου φαντάζει όλο και πιο παράλογο να πρέπει οπωσδήποτε να προσέλθεις στην κάλπη αν δεν υπάρχει κάτι να στηρίξεις. Το λευκό δεν το συμπαθώ, το άκυρο μου φαίνεται σαν λάθος σε μια εκλογική διαδικασία, η αποχή φέτος μου φάνηκε η πιο κοντινή μου επιλογή. Η λίγο πιο έντιμη. Τα λαϊκά δικαιώματα είναι υπέροχα μέχρι τη στιγμή που χρησιμοποιούνται με την αντίστροφη λειτουργία. Νομίζω ότι οι εκλογές, άλλοτε λαϊκή κατάκτηση, είναι τώρα το βασικό θεμέλιο για να χτίζεται πάνω τους η εκμετάλλευση και η δημαγωγία. Δεν βρίσκω το λόγο να υπερασπιστώ κάτι τέτοιο. Αντίθέτως...
(ελίνα)
ΥΓ. Ωχ...πώς ακούγομαι ε...